Maze Runner: The Scorch Trials

Çok garipti ya insanlar hafızalarını sildirdikten sonra hiç bunu farketmıyorlar mı? Mesela arkadaşı gelip dese hani sevgilin nerde falan bunu hatırlamayacaklar mesela ve bunun altından anlam çıkarmaya çalışmayacaklar mı çok saçma ya da ne bileyim o kişi ile birlikte oldukları zamanlar nasıl doldurulacak ki 3 yıldır birlikteler diyelim en az 300-400 gün birlikte geçirmişlerdir bu boşluğu nasıl dolduracaklar hiç garipsemiyorlar mı? Bu açıdan biraz saçma geldi bana ama romantizm açısında anılarında gezinmek hoştu. Ve aynen filmdeki gibi anıları bir şekil silseler bile duyguları silemiyorlar işte Mary’de de oldu aynısı sadece Joe ile Clememtine’a özel bir şey değildi. Sonuç olarak birbirlerini yeniden kabul etmeleri mutlu etti beni birbirlerinin kusurlarına ve yaşanmışlıklarını hatırlamamalarına, geçmişte birbirlerinden nefret etmelerine rağmen yeniden birlikte olmaları ve sonunu bile bile bir adım atmaları ruh eşi olayına inanmasam bile birbirlerinin ruh eşiydiler.

2. ye izliyorum ve hala aynı sinirim var. İnsanları ölümden kurtarmıyorlar veya aşı ile iyileştirmiyorlar. İnsan seçiyorlar, yandaşlarına fırsat veriyorllar. Dedikleri gibi bu hasat, kurtuluş değil.

Aslında sonu beni de tatmin etmemişti anlayana kadar. Sonda Ani bir erkeğe teşekkür etme ve ona iyilik yapmanın tek yolunun, en iyi bildiği işte ileri gitmek, yani kucak dansını kucakta sekse çevirerek Igor'a tüm vücudunu sunmak olduğunu hissediyor. Igor ise Ani'ye aşık olduğundan, sadece onu dudaklarından öpmek istiyor ancak Ani buna, Igor'un aşkına karşılık verip, tekrar yaralanmak istemediği için direniyor. Direnci kırılan Ani'nin Igor'un şefkat dolu kucağında ağlaması bence hayal kırıklığını muazzam betimleyen bir son olmuş.

Gece gece ağlamaktan gözüm çıktı Sonda çocuğun ölmesiyle gözlerim iflas etti 143 😵😵